Czym jest starczowzroczność ?

Presbiopia (inaczej starczowzroczność) nie jest wadą refrakcji ani patologiczną zmianą – jest to skutek naturalnego procesu starzenia się naszego organizmu. Soczewka oka wraz z wiekiem zwiększa swoja objętość, traci elastyczność i zdolność akomodacji (akomodacja, inaczej nastawność oka czyli dostosowywanie się oka do oglądania obiektów z różnych odległości).

Efektem utraty akomodacji jest pogorszenie widzenia z bliskich odległości. W konsekwencji osoba z presbiopią odsuwa od siebie przedmioty, żeby lepiej widzieć, ale z czasem to nie wystarcza.

Presbiopia dotyczy większości osób po 45 roku życia.

Czynniki zwiększające prawdopodobieństwo szybszego wystąpienia presbiopii:

– wiek powyżej 45 roku
– długotrwała praca przy komputerze
– zażywanie antydepresantów oraz leków przeciwhistaminowych
– zdiagnozowana cukrzyca, zwłaszcza źle kontrolowana
– zażywanie narkotyków oraz palenie papierosów
– wśród osób z dalekowzrocznością pojawia się wcześniej

Istnieje wiele metod korekcji presbiopii – każda metoda posiada swoje zalety oraz ograniczenia. Nie ma obecnie idealnej metody dostosowanej do oczekiwań oraz stanu oka każdego pacjenta. Możliwe jest jednak w ponad 90% przypadków zaproponowanie rozwiązania optymalnego dostosowanego do indywidualnego trybu życia, współwystępujących wad wzroku, wieku i innych czynników.

Poniżej omawiamy wszystkie znane metody korekcji presbiopii – poszczególne z nich znajdziesz w sekcji

Metody korekcji starczowzroczności. 

Czym jest wzrok ?

Zaczyna się od światła a kończy na widzeniu
Widzenie zaczyna się od znajdującej się w przedniej części oka rogówki, która załamuje światło wpadające do gałki ocznej i kieruje je ku źrenicy. Miejsce przez które przechodzi światło ma wygląd czarnej plamki w oku. Tęczówka, barwny pierścień znajdujący się wokół źrenicy, zamyka się i otwiera, kontrolując ilość światła wpadającego do wnętrza gałki ocznej przez źrenicę. Po minięciu źrenicy, światło przechodzi przez naturalną soczewkę, skupiającą je na tylnej części oka.

Przekazywanie informacji wzrokowych do mózgu

Tylna część oka wyściełana jest cienką warstwą tkanki, noszącą nazwę siatkówki. Siatkówka składa się z milionów receptorów i nerwów wykrywających obraz utworzony dzięki układowi optycznemu oka – w sposób bardzo zbliżony do pikseli w cyfrowym aparacie fotograficznym. Receptory i nerwy wysyłają informację do nerwu wzrokowego, który przekazuje ją do mózgu.

Jeśli oboje oczu funkcjonuje prawidłowo, informacja pochodząca z każdego z nich jest łączona w mózgu w jeden, trójwymiarowy obraz, umożliwiając nam postrzeganie świata z poczuciem głębi.

Doskonałe widzenie

Warunki pozwalające na prawidłowe, doskonale zogniskowane widzenie noszą nazwę miarowości oczu – emmetropia (od greckiego określenia oznaczającego równą miarę). Proporcje poszczególnych części oka muszą być tak dobrane, aby światło mogło zostać skupione bezpośrednio na tylnej części gałki ocznej. Odległość miejsca zogniskowania światła od soczewki wyznacza wartość mocy refrakcyjnej oka. Moc refrakcyjną mierzy się w dioptriach. Wartość 0,0 dioptrii oznacza miarowość oczu.