Korekcja okularowa jest najbardziej powszechnie stosowaną metodą leczenia prezbiopii. Alternatywą dla okularów jednoogniskowych do bliży są okulary dwuogniskowe, w których soczewki zawierają dwa obszary o różnych mocach optycznych: do dali (górny oraz centralny segment) oraz do bliży (dolny segment). Dolny segment może mieć kształt okrągły lub półokrągły z linią podziału. W soczewkach progresywnych stosuje się kanał progresji, a płynna zmiana wielkości korekcji umożliwia ostre widzenie na różne odległości. Zdarzają się sytuacje, które wykluczają lub zmniejszają komfort stosowania okularów progresywnych, dlatego przy doborze takich okularów istotna jest rozmowa określająca rzeczywiste potrzeby pacjenta. Alternatywą dla osób wykonujących znaczny wysiłek wzrokowy do odległości pośrednich i bliży są okulary półprogresywne.

Monowizja jest techniką korekcji prezbiopii stosowaną w soczewkach kontaktowych, w chirurgii refrakcyjnej oraz chirurgii zaćmy. Jest to metoda polegająca na celowym wytworzeniu różnowzroczności (anizometropii), aby jedno oko widziało dobrze do dali, a drugie do bliży. Najczęściej stosowana jest konfiguracja fizjologiczna, gdy oko dominujące wykorzystywane do widzenia dali, a niedominujące do bliży.  Alternatywą może być monowizja skrzyżowana, w której oko niedominujące wykorzystywane jest do widzenia dali, a dominujące do widzenia bliży, jednakże jest to metoda znacznie rzadziej stosowana.  Historycznie monowizja polegała na wytworzeniu różnowzroczności na poziomie powyżej 2 Dioptrii, jednakże z powodu problemu z różną wielkością obrazu wytwarzanym przez każde oko (anizeikonia) oraz utraty przestrzennego widzenia (stereopsja) taka różnica często nie jest akceptowana przez pacjentów. Mikromonowizja, czyli anizometropia na poziomie 1,0-1,5 D, lub minimonowizja (anizometropia poniżej 1 D) osłabiają stereopsję w znacznie mniejszym stopniu. Są to metody dobrze tolerowane przez zdecydowaną większość pacjentów. Mikromonowizja nie pozwala na całkowitą rezygnację z okularów do bliży, natomiast zmniejsza konieczność ich korzystania np. tylko przy czytaniu bardzo małego druku.

W soczewkach kontaktowych istnieje możliwość zastosowania monowizji, a także tzw. soczewek o zmiennej mocy optycznej. W soczewkach kontaktowych wieloogniskowość stosuje się poprzez segmentowość oraz koncentryczność. Soczewki segmentowe zawierają obszar do bliży w dolnej części soczewki, podobnie jak w okularach progresywnych. Soczewki wieloogniskowe koncentryczne mogą mieć moc do bliży w centralnej części soczewki, a do dali w obwodowej części (tzw. N-lens), lub do dali w centralnej części soczewki i do bliży w obwodowej części (tzw. D-lens). Obecnie komercyjnie dostępne są soczewki kontaktowe koncentryczne o addycji do bliży w centralnej części soczewki. Aby poprawić widzenie do bliży u pacjentów z prezbiopią mogą być stosowane różne konfiguracje soczewek:
– soczewka wieloogniskowa na jedno i drugie oko
– soczewka jednoogniskowa na oko dominujące, jednoogniskowa do bliży na oko niedominujące (monowizja)
– soczewka jednoogniskowa na oko dominujące, wieloogniskowa na oko niedominujące
– oraz fakultatywnie okulary do bliży stosowane tylko do nielicznych czynności (np. precyzyjnych)

Richdale i wsp. porównali jakość widzenia u pacjentów stosujących soczewki kontaktowe do korekcji prezbiopii. W badaniu wzięło udział 38 pacjentów, których losowo przydzielono do jednej z dwóch grup. Pacjenci w grupie pierwszej otrzymali soczewkę kontaktową jednoogniskową do dali na oko dominujące, a na oko niedominujące soczewkę jednoogniskową o mocy wymaganej do bliży (pełna addycja). Pacjenci w grupie drugiej wymagający addycji +1,5D otrzymali soczewkę wieloogniskową low-add na jedno i drugie oko, natomiast pacjenci wymagający addycji między +1,75D a +2,25D soczewkę low-add na oko dominujące i high-add na oko niedominujące. Po miesiącu pacjenci z grupy pierwszej otrzymali soczewki wieloogniskowe, a z grupy drugiej jednoogniskowe z zastosowaniem monowizji, zgodnie z wcześniej przyjętym schematem. W warunkach wysokiego kontrastu pacjenci w obydwu grupach utrzymali pełną ostrość wzroku do dali. W warunkach niskiego kontrastu u wszystkich pacjentów doszło do utraty ostrości wzroku do dali o mniej niż 1 rząd podczas stosowania soczewek kontaktowych. W tych samych warunkach pacjenci z monowizją utracili 2 znaki do bliży, natomiast w soczewkach wieloogniskowych sześć znaków do bliży. Widzenie przestrzenne było niższe o 79 sekund kątowych u pacjentów z monowizją. Pacjenci w obydwu grupach zgłaszali poprawę percepcji własnego wyglądu, ale gorszą jakość widzenia i większą ilość dysfotopsji w ankiecie National Eye Institute Refractive Error Quality of Life (NEI-RQL). 76% pacjentów preferowało soczewki wieloogniskowe, a tylko 24% pacjentów monowizję. Jednym z wniosków z badania było stwierdzenie, że soczewki wieloogniskowe zapewniają dobrą ostrość wzroku bez utraty stereopsji.